Lutemu, najkrótszemu z miesięcy, sowicie wynagrodzono niedostatek dni świętem, które nie wszyscy traktują poważnie, choć każdy z nas – skrycie lub otwarcie – tęskni za miłością, rozumianą różnorako, lecz utkaną z poczucia bliskości, zrozumienia i niczym niezmąconego szczęścia. Dzień zakochanych, dzielący czterotygodniowy luty na dwie połowy: oczekiwania i celebrowania, rok w rok stanowi doskonałą okazję do rozważań nad złożonością natury królowej uczuć. Jak definiują miłość dzieci, w swej rozbrajającej szczerości i niewinności? Jak ją wyrażają? Jak duże i miarodajne może być pojęcie przedszkolaka o miłości? Czy miłość jest odporna na korozję? Czy moment zakochania można precyzyjnie dookreślić i czy, doprawdy, jest nań właściwy czas? A może miłość jest wyłącznie przywilejem marzycieli, których idealizm i wieczne zawieszenie ponad obłokami pozwala uwierzyć…

Czy już samo brzmienie słowa „miłość” powoduje, że zalewa Was fala błogiego ciepła, a Wasze serce trzepocze jak spłoszony szczygieł? A może w Waszych brzuchach unosi się nagle fontanna motyli i pod powiekami ukazuje się twarz ukochanej, najważniejszej dla Was osoby? Miłość dla każdego z nas mieni się innymi kolorami, przywołuje odmienne skojarzenia, lecz jedno pozostaje niezmienne – swoista miękkość, poczucie bezpieczeństwa, kojący spokój i wdzięczność, jaką żywimy dla naszych ukochanych. 14 lutego wielu odrzuca jako wyraz komercjalizacji czegoś tak nieuchwytnego i delikatnego, jak królowa uczuć, lecz nie ulega wątpliwości, że aura dnia zakochanych ma w sobie coś rozkosznie słodko-niewinnego, uroczego i ujmującego szczerością, jak własnoręcznie wykonany prezent. Jeżeli tylko nadarza się okazja, by podarować komuś coś od serca, dlaczego…