Nosimy w sobie rany, które nigdy się nie zabliźnią; rany, nie przynoszące hańby, krwawe i dokuczliwe, lecz będące chlubnym świadectwem bolesnej przeszłości. Stanowią widzialny dowód naszej niezłomnej drogi ku wyzwoleniu, bezpardonowej i słono opłaconej, ale zwycięskiej. Dni takie, jak dzisiejszy, odciśnięte są wyraziście i niezacieralnie w czulej substancji narodowej pamięci. To właśnie ta data urosła do rangi symbolu bestialstwa występności. 17 września 1939 r. przeistoczył się w cezurę wyznaczającą początek czwartego zbrodniczego zaboru, rozdzierającego swą perfidią. Zdradzieckość ciosu wówczas zadanego napaścią Armii Czerwonej na Polskę wzmaga mistyfikatorstwo sowieckich machinacji, zagarniających ziemie polskie pod płaszczykiem wyswobodzenia i roztoczenia opieki nad mieszkańcami zaanektowanych terenów. Dziś, składając hołd wszystkim bohaterom, których życie przesieczono zesłaniem, pragnęlibyśmy się wspólnie pochylić nad zdradliwym uderzeniem i jego…